بارها شده كه
اطرافيانم (يا حتي خودم!) غر طولاني بودن متني رو در روزنامه، كتاب يا شبكه
هاي اجتماعي ميزنن. يا اينكه طولاني بودن يه متني باعث شده تا فرد طرفش نره
حتي در بعضي موادر منت خوانده شدن متن طولاني رو بر سر نويسنده ميكوبن كه
ما خونديمش اگرچه طولاني بود. فارغ از اينكه وقت هر كس ارزشمنده براي خودش و
يك نوشته بايد به صورت مفيد منظور خودش رو برسونه غر زدن در اين باب رو
نميفهمم و اشتباه ميدونم.
حتي
توي يه ويدويي از محمود دولت آبادي گلايه كرده بودن كه چرا متن رمان
كليدرش اين قدر طولانيه! كه جواب هم داده بود چطور مثلا رمان در جستجوی زمان از دست رفته پروست طولاني انگي بهش نيست اما...
رويكدر
تنبلي موابانه ما حتي به نظرم در خيلي موادر باعث ميشه تا نويسنده دست به
يه خود سانسوري بزنه چرا كه ممكنه مخاطبش تحمل خوندن متن طولاني رو نداشته
باشه، حالا اينكه چرا من مخاطب همچين سليقه اي پيدا كردم شايد در سرعت
زندگي كنونيمون داشته باشه اما هرچي هست بايد تصحيحش كرد (کنم).
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطف کردی